KRÓTKA HISTORIA ŻEGLUGI PAROWEJ NA WIŚLE CZ. I
Od czasu, gdy w 1807 r. zbudowano pierwszy statek wyposażony w skuteczny napęd parowy (bocznokołowiec "Clermont"), rozpoczął się żywiołowy rozwój śródlądowej żeglugi parowej na całym świecie. Na Wiśle historia rozpoczęła się w 1827 r., gdy Piotr Steinkeller i Konstanty Wolicki wspólnie z Jakubem Berksohnem sprowadzili do Gdańska z Anglii dwa statki parowe "Victory" i "Książę Ksawery". Ze względu na duże zanurzenie statki te jednak nie nadawały się do stałej żeglugi na Wiśle. W maju 1851 r. Spółka Żeglugi Parowej na Rzekach Spławnych Andrzeja hr.Zamoyskiego uruchomiła pierwszą regularną linię pasażerską z Warszawy do Ciechocinka, a następnie z Warszawy do Puław. W 1871 r. gdy Zamoyski ze względów politycznych znalazł się na emigracji, Warsztaty Żeglugi Parowej na Solcu oraz część taboru zakupił Maurycy Fajans. W 1875 r. założył przedsiębiorstwo o nazwie Żegluga Parowa Maurycego Fajansa. Od tego czasu nastąpił intensywny rozwój żeglugi parowej na Wiśle i stopniowo wycofywano duże drewniane jednostki z napędem żaglowym.
Licznie powstające przedsiębiorstwa żeglugowe często konkurowały ze sobą. Przewozy pasażerskie obsługiwały parowe statki z napędem bocznokołowym. W większych miastach, gdzie zatrzymywały się parowe statki pasażerskie, poszczególne towarzystwa żeglugowe wykorzystywały do obsługi pasażerów pływające dworce wodne, często o bardzo interesującej formie architektonicznej - zwane z francuska embarkaderami. Żegluga towarowa obsługiwana była przez holowniki parowe ciągnące barki, a także statki towarowo-osobowe służące do przewozu drobnicy.
Autor: Dr Zbigniew Tucholski
